Kayıp

“İnsan, amaçlarından başka bir şey değildir. Yalnızca kendini fark ettiği sürece var demektir. Dolayısıyla, eylemlerinin toplamından, hayatından başka bir şey değildir.” Jean Paul Sartre

İyi geceler.

Kaybediyoruz. Anılara, hayallere sıkışıp her defasında daha fazla batıyoruz derine. Çırpınmak iyi gelmiyor. Hatalar, yanlışlar çoğalıyor. “Bu ben değilim.”, “Ben böyle değildim.” diyoruz. Üzgünüm, bu biziz ve böyleyiz.
Yanımızda olan insanları görmeyip yanımızda olmasını istediklerimize odaklandıkça da böyle olacağız. Kendimizin ve potansiyelimizin yeni yeni farkına varıyoruz, ne kadar olumlu veya ne kadar olumsuz yansır; bilemeyiz, zamanla belli olur. Hayal havuzunda yüzmek kolay, asıl zorluk sudan çıkınca başlıyor.
Kaybediyoruz diyerek başladım ya yazıya, ona da alışıyoruz.
Yalnızca hamdık, pişiyoruz.

Saygılarımla.

...

"Bana anılar ver, bu şehri seveyim."

Açılsın Pencereler

"Kendi haline yaşayıp gitmek." tabirini "Kendi dünyasından çıkmadan yaşamak."  ile değiştirmek istiyorum. Etraftakilerin birçoğu kendi dertlerinden, sorumluluklarından, acılarından,  gülümsemelerinden farklı bir dünyada yaşayamaz olmuş. Belki tutunamıyorlar gerçeklere, kayıp gidiyorlar aramızdan. Bazı hayatlar var; yanıbaşındaki pencereden dahi uzak olanlar, başını kaldırıp diğer dağların da varolduğunu göremeyenler var. 
Ne kadar eksik yaşıyoruz; doldurulmamış, kırılmış. Boşluklarımız var, kopukluklarımız, hatalarımız. Ya hep çocuk kalmış ya da hiç çocuk olmamış taraflarımız. 
Kimsenin dağını ölçümleyecek değilim sadece kendi güzel anlarımıza sahip olamıyoruz ya da kendimize, yaşımız kaç olursa olsun, hayal kurma şansı bırakmıyoruz. Mutlu olmak için bir şeylere şartlandığımız için "o" olmadan mutlu olamıyoruz. Bu bir nesne, kişi, içinde yaşanılan herhangi bir durum olabilir. O'ndan öncesi ve O'ndan sonrası ayrımı varmışçasına kendimizi kandırıyoruz. Mutluluk, dünyaya baktığımız bakış açısında saklı. Siyahlar içinde olmak yada  tozpembe hayallere dalıp gitmek değil bahsim; her rengi hissederek adım atmak ve pencereden bakmak değil bizzat içerisinde olmak. 

Sevgili kendine yazar, kendine okurum: Yolların çakıllı olması kişiyi zinde tutar, bizi yavaşlatan değil bizimle emek veren "O"lar hep bizimle olsunlar; yarınımız dünümüze telef olmasın. Unutmayın ki, bugündeyiz.
Sevgilerimle.

Bir Kaç Yergi

İyi geceler.

Şu aralar içinden çıkamadığım yada belki düşünmek istemediğim ama zihnimden de çıkarıp atamadığım bi kaç şeyden bahsetmek istiyorum.

Yıl 2019. Evde,okulda, sokakta, otobüste, cafede vs gittiğimiz, durduğumuz, adım attığımız her yerde herkes bir şeyle meşgül. Ne bir sohbet, ne bir hatır sorma var.  Yanıbaşımızda ayakta bekleyen hamile ve yaşlı insanları dahi göremeyecek kadar gömülmüşüz 6 inçlere. Kayboluyoruz, hapsoluyoruz bir siyah ekran içinde. Kitap kokusunu dahi bilmeyen bir Z nesli var. "Bir çocuk kendi başına öğrenmez bir şeyleri, örnek alır." Peki soralım bakalım, sahiden iyi bir örnek miyiz?
Bir de sınav, gelecek kaygısından çok dış görünüş kaygımız var. Bu zaman zaman duruş ve konuşma bozukluğu oluyor, bazen davranış sorunları oluyor, bazense boyalarla kendini yok etmek.  Ve sorun şu ki, kimse artık kendisi değil. B*ktan bir ekrana sığabilmek için kendimize yaptığımız aldatmacalar ve yanılsamalar biz dahil kimseye mutluluk vermiyor.

Peki bizler kendimize bir devinim katıp hayallerimizi elde etmek için ne yapıyoruz?
Var olun.