Bir Kaç Yergi

İyi geceler.

Şu aralar içinden çıkamadığım yada belki düşünmek istemediğim ama zihnimden de çıkarıp atamadığım bi kaç şeyden bahsetmek istiyorum.

Yıl 2019. Evde,okulda, sokakta, otobüste, cafede vs gittiğimiz, durduğumuz, adım attığımız her yerde herkes bir şeyle meşgül. Ne bir sohbet, ne bir hatır sorma var.  Yanıbaşımızda ayakta bekleyen hamile ve yaşlı insanları dahi göremeyecek kadar gömülmüşüz 6 inçlere. Kayboluyoruz, hapsoluyoruz bir siyah ekran içinde. Kitap kokusunu dahi bilmeyen bir Z nesli var. "Bir çocuk kendi başına öğrenmez bir şeyleri, örnek alır." Peki soralım bakalım, sahiden iyi bir örnek miyiz?
Bir de sınav, gelecek kaygısından çok dış görünüş kaygımız var. Bu zaman zaman duruş ve konuşma bozukluğu oluyor, bazen davranış sorunları oluyor, bazense boyalarla kendini yok etmek.  Ve sorun şu ki, kimse artık kendisi değil. B*ktan bir ekrana sığabilmek için kendimize yaptığımız aldatmacalar ve yanılsamalar biz dahil kimseye mutluluk vermiyor.

Peki bizler kendimize bir devinim katıp hayallerimizi elde etmek için ne yapıyoruz?
Var olun.