Bugün, hayatımda "düzeldi" dediğim şeylerin terkedilen harabeler olduğunu gördüm. Tüm önsezilerimin doğru olup bu doğruluğun zarar verdiğini gördüm. Yaşarken farkında olmadığım gerçeklerin birer birer karşıma geçtiğini gördüm. Güçlülük imgesiyle boyadığım duvarların aslında rutubetli olduğunu gördüm. Her yanım acıyor, her tarafım dökülüyor, her yerim nem almış. Çok büyük bir güçlülük maskesi kullanmışım. Çok fazla gülümseyip çok mutlu görünmüşüm. Ne çok dağılmışım da bunu gizlemişim. Fiziksel ve mental sağlığım yerle bir olmuş. Kimsenin bundan haberi yok, dağılmaya sebep olanlar da konudan bi'haber. Bir başkasının duyguları yaşayışını baskın veya silik değerlendiriyor değilim, hayata bakışlarını sorgulamıyorum, "ben yas tutarken sen nasıl gülebilirsin?" demiyorum. Sadece biraz nezaket bekliyorum, bu beklenti de bir hata üstelik...
Herkes ve her şey affedilebilir fakat kendime çok haksızlık etmişim. Ediyorum. Bir gün haksızlığımı kabullenip yeniden kalkacağım. Aynada gördüğüm kendimin yansımasız mutluluğunu göreceğim. Buna inanıyorum.
Vefanın hüzünlü kent sakinlerindenim. İnce düşüncelerin çıkmaz sokaklarında dolaşıyorum. Derdim de, dermanım da yüreğimde. Bana bu satırları yazdıran; geçmişin bugüne kara bulut olacağının düşünülmesidir. Halbuki geçmiş de şuan da çok net çizgilerle belirlendi. Mutluluklar, jestler, yanılsamalar, umarsızlıklar, sevinçler...hepsini en derin duygularla yaşıyorum. Acı var, saygı var, yolların birleştiği ve ayrıldığı yerler var, en önemlisi değer var. Ne büyük (k)ayıp birçoğunun bundan uzak olması...
Vefa, ince kalplerin yangını oluyor.
