Bugün, hayatımda "düzeldi" dediğim şeylerin terkedilen harabeler olduğunu gördüm. Tüm önsezilerimin doğru olup bu doğruluğun zarar verdiğini gördüm. Yaşarken farkında olmadığım gerçeklerin birer birer karşıma geçtiğini gördüm. Güçlülük imgesiyle boyadığım duvarların aslında rutubetli olduğunu gördüm. Her yanım acıyor, her tarafım dökülüyor, her yerim nem almış. Çok büyük bir güçlülük maskesi kullanmışım. Çok fazla gülümseyip çok mutlu görünmüşüm. Ne çok dağılmışım da bunu gizlemişim. Fiziksel ve mental sağlığım yerle bir olmuş. Kimsenin bundan haberi yok, dağılmaya sebep olanlar da konudan bi'haber. Bir başkasının duyguları yaşayışını baskın veya silik değerlendiriyor değilim, hayata bakışlarını sorgulamıyorum, "ben yas tutarken sen nasıl gülebilirsin?" demiyorum. Sadece biraz nezaket bekliyorum, bu beklenti de bir hata üstelik...
Herkes ve her şey affedilebilir fakat kendime çok haksızlık etmişim. Ediyorum. Bir gün haksızlığımı kabullenip yeniden kalkacağım. Aynada gördüğüm kendimin yansımasız mutluluğunu göreceğim. Buna inanıyorum.
Sizin hayata güveninizi, gülümsemenizi hiçbir rüzgar bozmasın. Kendinizin çok güzel farkındasınız, emin olun başkaları da farkında. Mutlu olmadıktan sonra yaralar iyileşmiyor Nur. Üstelik sana iyi gelecek olanın yine sen olduğunu da gayet tabii biliyorsun. Bu kederin seni gerilettiğini, maskenin altında dağıttığını ve bastırılan duyguların aslında ne büyük acılar doğurduğunu da biliyorsun. Bugün, kimse dününde seni üzdüğünü hatırlamıyor ve emin ol yarın, bir anı olarak bile kalmayacaksın çünkü bazıları bundan utanıyor. Seni üzmek istemiyorum ve şunu unutma: senin hatıranı bir gün, bir yerde, bir sözde, bir nakaratta gözleri dolarak hatırlayacaklar.
YanıtlaSil